Komizm jest zjawiskiem nierozerwalnie związanym z określonym kontekstem kulturowym, w tym także językowym. Badania nad komizmem w aspekcie diachronicznym napotykają w związku z tym wiele trudności metodologicznych i praktycznych. Odmienne kompetencje językowe i kulturowe sprawiają, że współcześni badacze i szerzej: odbiorcy dzieł z przeszłości, niejednokrotnie nie są w stanie rozpoznać zabiegów intencjonalnie komicznych, a z drugiej strony jako komiczne odbierają to, co w zamierzeniu autorów było powiedziane całkowicie serio. Dodatkowym problemem są daleko idące zmiany leksykalne i semantyczne w zakresie słownictwa z szeroko rozumianego pola komizmu i śmiechu, co znacząco utrudnia adekwatne określanie badanych zjawisk oraz interpretację wypowiedzi metakomicznych z przeszłości. Autorzy zebranych w tomie tekstów stawili czoło tym wyzwaniom i podjęli wieloaspektową refleksję nad komizmem historycznym, uwzględniając przy tym interdyscyplinarny charakter badań z tego zakresu.