Zbiór złożony z czterech tekstów gorszycieli dydaktycznych konserwatystów i kilkunastu artykułów autorów, którym proponowane przez jednego z najwybitniekszych dydaktyków sposoby nauczania języka polskiego sa szczególnie bliskie. Dzięki refleksjom Mistrza Czytelnik znajdzie w książce odpowiedzi na pytania: jak radzić sobie z prymitywizmem i prostodusznością uczniowskich odczytań, dlaczego czasami lektura staje się okazją do wyrażenia wściekłości na szkołę, na siebie, na cały świat, który uczeń jest INNY i kiedy można Go oswoić. Uczniowie Stanisława Bortnowskiego zapraszają do niebanalnych analiz utworów: Aleksandra Fredry, Adama Mickiewicza, Cypriana Kamila Norwida, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, Ewy Lipskiej. Podpowiadają, jak motywować do lektury i jak wykorzystać interdyscyplinarne uprawnienia metodyki przedmiotu. Zgodnie z doktryną Stanisława Bortnowskiego niniejszym zbiorem kontynuujemy ruch na rzecz polonistyki, której obce są: – uczenie na gębę i przerost Gęby uczonej, – kucie szczęśliwej przyszłości, – okrzyki: Chamstwo! Skandal! Pokolenie bez kultury! Durnie i tyle! – szkodnictwo lekcji języka polskiego dla literatury.