Przeprowadzona w niniejszej pracy analiza polityki językowej UE wskazuje na kilka zasadniczych tez, jakie można postawić. Po pierwsze, ze względu na brak gotowego aparatu metodologicznego, który mógłby zostać wykorzystany do usystematyzowania celów polityki językowej, musiał on zostać przy tej okazji stworzony. Owocem tego jest typologia ideologiczna tej dziedziny, oparta na pięciu podstawowych kategoriach - demos, ethnos, glossa, simposia i nomisma, wynikających głównie z dwóch sposobów postrzegania języka - jako narzędzie komunikacji oraz jako podstawa tożsamości. Po wtóre, stwierdzić należy niewątpliwy rozdźwięk między deklarowanym a faktycznym stanem rzeczy w polityce językowej UE: następuje w niej bowiem jednoczesny przyrost liczby języków urzędowych, a zarazem sprzeczne z założeniami traktatowymi Wspólnot zawężenie praktycznego statusu języków roboczych do angielskiego, francuskiego i w niewielkim stopniu niemieckiego. Na tej podstawie, a także biorąc pod uwagę powszechny krytycyzm wobec status quo, mówić można o niewątpliwym kryzysie, jaki od dłuższego czasu przeżywa ta sfera aktywności Unii. Aby jednak podjąć trudne wyzwanie, jakie stanowi złożona problematyka polityczno-językowa, unijni decydenci powinni wykazać wolę rozwiązania problemu, a także oprzeć sie na rzetelnej, naukowej analizie sytuacji oraz analizie potencjalnych reform. Oba te warunki nie są jednak spełnione.