W monografii autorka rozważa ideę przestrzenno-metaforycznego zaułka, gdyż jego figuratywna wartość nadzwyczaj dobrze wpisuje się w szereg znaczących konceptów czy raczej quasi-konceptów, które wydają się błądzić w gąszczu problemów i tematów, wymykając się przy tym trudom przedstawieniowym i zachowując pożądaną płynność pojęciową. Szereg ów tworzą takie oryginalne pomysły, jak wnienachodimost’, niewspółobecność Michaiła Bachtina, herezja Jana Patočki, sobość i inność Emmanuela Lévinasa, différance Jacques’a Derridy bądź motylkowatość pisania Rolanda Barthesa, by poprzestać na tych kilku przykładach. Ich pełna eksplikacja nie jest możliwa, co tłumaczy, przynajmniej do pewnego stopnia, decyzję, aby powiązać dyskursywny zaułek z epitetem ‘mistyczny’, którego nieadekwatność wyraża kursywa (zachowana w oryginalnym tekście). Tym, co łączy wspomniane koncepty z doświadczeniem mistycznym, jest idea niewyrażalnego: wspólna im wszystkim idea ta stanowi wyzwanie, przed którym stają wszystkie idiomy, badane w niniejszej książce, jako że niestrudzenie usiłują konstruować swoje osobliwie ‘niemożliwe’ słowniki. Kursywa (zachowana w oryginalnym tekście), która tym razem towarzyszy słowu ‘niemożliwy’, jest wynikiem energii niesionej przez tę kontradykcję: pod groźbą samowymazania (filozoficzna zasada ‘Aufhebung’ przeradza się w strategię pisania ‘sus rupture’) słowniki te są jednak z werwą tworzone, czego dowodzą wszystkie teksty w monografii tej analizowane.