Studiuj naturę, kochaj naturę, bądź blisko natury, ona cię nigdy nie zawiedzie – to jedna z najchętniej przytaczanych wypowiedzi Franka Lloyda Wrighta. Tymczasem na aktualnie prezentowanej w warszawskim Zodiaku wystawie Antropocen (kuratorzy: Kacper Kępiński, Adrian Krężlik) willa Fallingwater z lat 30. XX wieku jego autorstwa, wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO, jest pokazywana jako jeden z przykładów niszczenia natury. To kolejne z szeregu coraz silniej widocznych przewartościowań, związanych z krytyczną oceną współczesnych ścieżek architektury. Cel? Wciąż możemy zatrzymać lub ograniczyć dalszą degradację naszego wspólnego domu – piszą we wstępie do wystawy organizatorzy. Także w tym kontekście warto przeanalizować publikowany w bieżącym numerze „Architektury-murator” tekst Ryszarda Nakoniecznego, który zwraca uwagę na to, jak interpretowane bywają wypracowane przez wieki doświadczenia, oraz na rozmowę Agnieszki Radziszewskiej z Timo Stevensem z holenderskiej pracowni De Urbanisten, który wskazuje praktyczne możliwości odnowy, przede wszystkim poprzez ponowne wprowadzenie przyrody do miast.