Delikatność, czułość i liryzm nie muszą się kłócić z żarłoczną pożądliwością. Spragniona czułości dusza potrafi się porozumieć z bezwzględną naturą, z jej cyklami rozkwitu i obumierania. Tekst i ciało mogą stanowić jedno. Tak dzieje się w życiu i dobrej – trzymającej się blisko życia – poezji. Aurelia Lassaque przechadza się po bibliotece jak po dzikim lesie, natura zaś i cielesność układają się jej w wersy. „Proch będzie ci chlebem, / Łzy napojem” – pisze poetka, w piękny sposób dowodząc, że jedynym, co może nam przynieść trochę szczęścia, jest akceptacja utraty, świadomość, że – by zacytować Marię Janion – „żyjąc, tracimy życie”.