Począwszy od lat sześćdziesiątych XX wieku, w kulturze euroatlantyckiej rozpowszechnia się idea rezygnacji z wychowania i zastąpienia go relacją „przyjaźń z dziećmi”, pogląd kluczowy dla nurtów określanych jako „antypedagogika”. Postulat „przyjaźni z dziećmi” bywa postrzegany jako zaprzeczenie ponad dwutysięcznego dorobku edukacyjnego kultury europejskiej oraz ponad dwustuletniego dorobku pedagogiki. Jednak odpowiedź na pytanie: dlaczego (nie) trzeba wychowywać, zmusza do refleksji nie tylko nad negacją, ale i nad zasadnością afirmacji wychowania.

Prezentowana publikacja stanowi próbę (l’essai) określenia istoty antypedagogiki i możliwości percepcji jej tez. Jej celem jest udzielenie odpowiedzi na pytanie: Czym jest antypedagogika (postpedagogika)? Jaka jest jej geneza i typy? Jak w ramach koncepcji postpedagogiki uzasadnia się brak potrzeby i możliwość wychowania? Co proponuje się zamiast wychowania? Jak z perspektywy antypedagogicznej interpretuje się funkcje rodziny, szkoły, grupy rówieśniczej, a także wspólnot wyznaniowych w procesie rozwoju człowieka?