„Utwory poetyckie” Walentego Bartoszewskiego – jedenaście zbiorów religijno-okolicznościowych i panegirycznych wierszy autorstwa zapomnianego wileńskiego poety początków XVII stulecia. Autor, którego biografia nadal pozostaje zagadką, wyjątkowo akcentował swoje związki z Wilnem. Odmalowując słowem obraz miasta, utrwalił Bartoszewski zarówno ponurą rzeczywistość Wilna nękanego przez epidemie, jak i momenty niezwykle uroczyste: triumfalny wjazd Zygmunta III po zwy¬cięstwie smoleńskim czy parateatralną procesję na Boże Ciało. Wiersze wileńskiego poety wiele mówią o dawnych obyczajach, ale przede wszystkim są świadectwem mentalności i religijności ludzi początków baroku. Bartoszewski był pierwszym na Litwie, obok Daniela Naborowskiego, uczniem tak zwanej szkoły Jana z Czarnolasu, a także jednym z prekursorów estetyki baroku i pionierem twórczości emblematycznej w języku polskim.