Publikacja poświęcona relacjom łączącym w okresie międzywojennym czeską literaturę wysoką z kulturą popularną. Rekapituluje poglądy badawcze (głównie polskie i czeskie) na temat cech strukturalnych i sytuacji komunikacyjnej literatury (i kultury) popularnej; rekonstruuje polemiki wokół niej, stanowiące istotny składnik klimatu duchowego dwudziestolecia międzywojennego w Czechach oraz ukazuje konkretne przykłady, mechanizmy i metody inkorporowania „wyróżników trywialności” w twórczości czołowych przedstawicieli czeskiego życia literackiego lat dwudziestych i trzydziestych: Čapków, Polačka, Vančury, Olbrachta, Nezvala, Váchala i innych.

Głębsze przyjrzenie się owym metodom i mechanizmom prowadzi do wniosku, że wieloaspektowe „gry z tandetą” nie stanowią wyłącznie „znaku rozpoznawczego” formacji postmodernistycznej, ale odegrały również istotną rolę w kształtowaniu poetyk modernistycznych.