Aleksander Wójtowicz zajął się twórczością prozatorską artystów z kregu "Zwrotnicy" i "Almanachu Nowej Sztuki" (A. Ważyk, J.Kurek, T. Peiper, B. Jasieński, A. Wat, A. Stern), którzy dotąd interesowali badaczy ze względu na swoją nowatorską działalność poetycką. Natomiast pisana przez nich proza pozostawała w głębokim cieniu, nierzadko też zyskiwała mało przychylne oceny badaczy. Autor starał się zweryfikować te poglądy i wypełnić lukę istniejącą w polskiej historii literatury. Udało mu się pokazać, że proza awangardzistów stanowi wyrazisty epizod w historii polskiej powieści, zawarty "pomiędzy" modernizmem (i jego cywilizacyjnymi złudzeniami z początków XX wieku) a "pokoleniem Gombrowicza" - awangardową prozą końca lat trzydziestych. Autor uruchomił wieloaspektowe konteksty literackie (A. Rimbaud, G. Apollinaire, A. Breton, B. Cendrars, G.K. Chesterton, F. Dostojewski) i filozoficzne (L. Szestow, H. Poincare, L. Chwistek). Szczegółowo przeanalizował poszczególne utwory i potrafił z nich wydobyć nowe, zaskakujące sensy. Dla omawianych utworów znalazł klucz interpretacyjny - pod jego piórem stare i lekceważone teksty nagle nabierają życia. Dzięki książce możemy lepiej zrozumieć tradycję, a przez nią - naszą współczesność. Z recenzji prof. dr hab. Seweryny Wysłouch