Przedmiotem opracowania jest wycinek historii literatury francuskiej, niemal nieobecny dotychczas w pracach polskich literaturoznawców, jaki stanowi powieść francuskiego symbolizmu: jej charakterystyczna problematyka skoncentrowana na życiu duchowym jednostki i wywodząca się z różnych odmian filozoficznego idealizmu, jej swoisty estetyzm i oryginalne techniki narracyjne. W pięciu rozdziałach, poświęconych najbardziej reprezentatywnym dla tego nurtu utworom narracyjnym z lat 1884–1892 omówione zostają: fascynacja dziełem Wagnera w powieści Bourgesa pt. „Zmierzch bogów”, marzenia o kobiecym ideale w „Ewie jutra” Villiersa de l'Isle-Adam, praktyka monologu wewnętrznego jako sposób ekspresji życia psychicznego w powieści Dujardina „Wawrzyny już ścięto”, schopenhauerowski przerost aktywności intelektualnej nad życiem realnym w „Sykstynie” Gourmonta i wreszcie typowa dla symbolizmu retoryka skojarzeń i analogii w „Martwej Brugii” Rodenbacha.