Zbiór sielanek Szymona Szymonowica, wydanych w 1614 roku, jako zbiorek dwudziestu idylli, którym poeta nadał, utrwaloną potem, nazwę gatunku: „sielanka” (od zapożyczonego wówczas z języka ruskiego słowa „sioło” – w dawnej polszczyźnie: ‘wieś’). Zostały do nich dołączone Nagrobki zbieranej drużyny.

Jak na ostatni utwór renesansowy, pojawiają się dość późno[według kogo?]. Spod pras drukarskich wyszło już wiele tomików poetyckich z barokowymi nowościami, zanim uczony organizator i wykładowca Akademii Zamojskiej, sławny poeta polsko-łaciński, wystąpił ze swoim najwybitniejszym[według kogo?] dziełem w języku polskim. Wystąpienie to wyraża pełną świadomość przemian zachodzących w literaturze. Szymonowic odczuwa[według kogo?] odrębność swojej poezji na tle współczesnym.