Słownik staropolski nie jest tylko zwykłą, choćby najcelniejszą publikacją naukową- jest także historycznym pomnikiem naszej kulturalnej samodzielności. W chwili, gdy prace związane z początkami Państwa Polskiego tak wielkie budzą w społeczeństwie zajęcie, gdy widoczne ono nie tylko na polu naukowym, ale także w literaturze pięknej, chcącej zbliżyć nam tę odległą epokę- równie szeroki oddźwięk znajdzie zapewne pojawienie się tego oto zbioru dokumentów, zaświadczających wydobywanie się spod nacisku średniowiecznej łaciny samodzielnego, narodowego języka. Wiadomo, jaką popularnością cieszy się słownik Lindego, jak ta popularność nie słabnie mimo upływu 150 lat od pojawienia się I tomu jego pierwszego wydania. Prawda, jako pomnik języka już dojrzałego może on mieć także pewne zastosowanie praktyczne, ale z drugiej strony obejmuje zaledwie część materiału słownego, drukowanego w ciągu półtrzecia wieku (I550-IROO) - gdy tymczasem Słownik staropolski obejmie cały zasób słów zapisanych ręcznie do końca średniowiecza, w wiekach XIV i XV. A nie jest to pedantyczne wyliczenie gołych wyrazów' - każdy z nich podany jest w związku zdaniowym, możliwy więc do zrozumienia także dla niespecjalisty, dla każdego ogólnie wykształconego Polaka. Można się więc spodziewać, że tak w użytku różnego rodzaju uczonych, jak w uznaniu całego społeczeństwa, przetrwa szereg stuleci. Wiadomo zresztą, że takie słowniki posiadają, lub dążą do nich, wszystkie kulturalne narody, że chlubią się nimi niemniej.. jak samym zawartym w nich materiałem językowym.