Rozprawa wpisuje się w szeroko rozumiane badania nad relacjami pomiędzy władcą a duchowieństwem. Jej celem jest przedstawienie stosunków zakonu krzyżackiego z męskimi zakonami mendykanckimi (żebraczymi) w Prusach do 1466 r., tj. z dominikanami, franciszkanami, augustianami-eremitami i karmelitami. Ma na celu ukazanie zarówno ogólnych zasad, którymi kierowali się Krzyżacy w analizowanych relacjach, jak też szczegółowe omówienie stosunków z poszczególnymi zakonami żebraczymi.