Zdjęcie na okładce wykonane przez Romana Polańskiego w 1977 roku w Kalifornii."Na temat sprawy Polańskiego napisano bardzo wiele, ani jedno słowo nie pochodzi ode mnie, a wszak to ja byłam w samym jej centrum. Minęło tak wiele lat – już czas.Miałam dużo czasu, by wkurzać się, śmiać oraz dziwić temu, co ludzie mówią i dlaczego. W pewnym sensie chcę odebrać moją historię tym, którzy od dawna bezkarnie ją komentowali. Bo ona nie składa się z samych okropności. Owszem, jest koszmarna i smutna, ale bywa także zabawna. Są w niej straszne momenty, ale to moje okropieństwa i ja powinnam je opisać.Podjęłam decyzję: nie będę ofiarą nikogo ani dla nikogo. Ani Romana, ani stanu Kalifornia, ani mediów. Nie pozwolę, by definiowało mnie jako człowieka to, co o mnie mówią i czego ode mnie oczekują. Opowiem własną historię, własną prawdę - wyłącznie z mojej perspektywy."Samantha Geimer z przedmowy.Kto był prześladowcą?Kto był ofiarą?Czy Roman Polański wiedział, że Samantha ma tylko 13 lat?A może matka Samanthy Geimer zaaranżowała to wszystko, by go szantażować, używając dziewczynki jako przynęty?Do dziś trwają o to spory.Na temat sprawy Polańskiego powiedziano i napisano bardzo wiele. Jednak w dyskusji nie brała dotąd udziału sama poszkodowana - Samantha Geimer.Ta książka powstała po aresztowaniu Romana Polańskiego w Szwajcarii we wrześniu 2009 roku. Kiedy uwaga mediów ponownie po latach została skierowana na Samanthę, ta postanowiła wreszcie przerwać milczenie.