Jerzy Mościcki w kolejnym tomie wierszy Wspomnienia wciąż poszukuje odpowiedzi na przyczynę swojego cierpienia. W pisaniu odnajduje pocieszenie po stracie najukochańszej żony, a także pragnie ukazać piękno ukryte w marzeniach, nadziei i oczekiwaniu. Nawet jeśli to oczekiwanie przybliża nas do śmierci – jest ukojeniem nie tylko dla ciała, ale również duszy. Przynosi ulgę. Słowa me jak rzeka marzeń z duszy płynąca ze źródła które w jesienny poranek nagle wybiło każde słowo to kropla żal mego serca kojąca od dnia kiedy ma radość me szczęście się skończyło dawno ach dawno dla Ciebie w młodości wiersze pisałem w listach w nich z naszej miłości się cieszyłem na każdą wspólną chwilę by być z Tobą czekałem o szczęśliwej przyszłości w rozstaniach marzyłem gdyby nie poezja która jest dla mnie pomocą gdyby nie wiara w nią już dawno by mnie tu nie było przychodzi do mnie zamiast Ciebie porankiem dniem i nocą gdyby nie to źródło me serce już by nie biło jeśli była we mnie wiara to ona nigdy nie zaginie z serca mego rzeka uniesień dla mnie zbawieniem żyję żyć będę póki źródełko we mnie bije i daje siłę gasi rozłąkę koi spokoju ducha pragnienie