Listy pisane z obozów i zesłania w Związku Radzieckim to świadectwo bardzo cenne, ponieważ bezpośrednie. Rzadkością są obszerne zbiory korespondencji jednego nadawcy, obejmujące cały okres uwięzienia. Kolekcja 93 listów Jadwigi i Bolesława Haberów, pisanych do Ireny Sandeckiej w latach 1946–1959 z łagrów i zesłania, jest więc unikatowa. W książce jednak nie znajdziemy opisu życia w łagrach, gdyż ze względu na cenzurę listy nie mogły dotyczyć większości aspektów obozowej rzeczywistości. Tom jest przede wszystkim hymnem pochwalnym na cześć miłości, przyjaźni i dobroci, które łączyły troje ludzi wzajemnie sobie pomagających i wspierających się w najtrudniejszych chwilach.