Po „dzienniku choroby” przyszedł czas na jej własny. Krystyna Kofta, po raz kolejny, szczerze o sobie.
Autorka przenosi się pamięcią do swojego dzieciństwa, bez skrępowania opisuje okres dojrzewania, pierwszych
prób pisarskich, miłości czy nawet inicjacji seksualnej. Przedstawia swoje drzewo genealogiczne – nazywając je
skromnie drzewkiem , starannie prezentuje postaci ze swojego życia i tym samym poszerza wątki bonsai
autobiograficzne zawarte w powieściach i opowiadaniach. Oprócz opisów miejsc, wydarzeń, ludzi, nie boi się
motywów trudnych – bardzo intymnych, barwnie przedstawia swoje relacje z teściową, poruszająco opisuje śmierć
ojca, matki, Jonasza czy pogrzeb Pawła Grabiasa.
Dla Kofty nie ma tematów tabu - nie unika dywagacji na temat Boga, śmierci (również własnej), feminizmu, polityki,
używek. Otwiera się na Czytelnika – pozwala poznać nie tylko jako pisarka, ale i kobieta, żona, kochanka, matka -
ze swoim specyficznym humorem i, jeśli sytuacja tego wymaga, ciętym językiem.