Celem niniejszej pracy jest próba przedstawienia losów i działalności Juliana Stachiewicza (1890-1934) - polskiego historyka wojskowości, generała brygady Wojska Polskiego, wcześniej, w latach 1914-1917, żołnierza Legionów Polskich. W 1919 został on szefem Sztabu Dowództwa Głównego Wojska Wielkopolskich, następnie szefem Sztabu Kwatery Głównej Naczelnego Wodza, w końcu sekretarzem generalnym Instytutu Badania Najnowszej Historii Polski. Podjęta próba biografii jest jednak czymś więcej niż tylko kronikarskim opisem jego losów i działalności. Autor stara się sięgać do wątków mało znanych szerszemu odbiorcy oraz grupować je w większą i spójną całość. Losy Stachiewicza zostały w tej pracy pokazane na tle złożonego obrazu epoki, wielkich przemian, wojen, upadków i narodzin państw, bo też stanowią one jednocześnie obraz całego pokolenia, któremu przyszło żyć i działać w tych specyficznych czasach. Julian Stachiewicz nie był przy tym tylko niemym obserwatorem dziejących się procesów, ale swoim życiem i aktywną postawą przyczyniał się do ich współkreowania.