Koncepcja interpretacyjna Krzysztofa Dorosza opiera się na rozumieniu działalności redaktorskiej i pisarstwa Mirewicza jako formie posługi (duszpasterskiej, kapłańskiej) poprzez słowo, skupionej na potrzebach człowieka XX wieku, a w szczególności - Polaka na obczyźnie.

Intencje programowe tej pisarskiej posługi ujął Dorosz w formule tytułowej swej rozprawy, formule zaczerpniętej z tytułu jednego ze szkiców Mirewicza: Wiek dwudziesty - nasz dom, która wskazuje na potrzebę brania odpowiedzialności za swój czas (czyli wiek XX), rozumienia go i mieszkania w nim.

Z recenzji wydawniczej prof. Zofii Mocarskiej-Tycowej