Jestem z Wilna... to zbiór relacji o ludziach, których los rozrzucił po całej kuli ziemskiej, ludziach ważnych - bądź to dla świata, bądź to dla Autorki. Bo choć niemal kazdemu nie jest obca postać Tuwima, Gombrowicza, Wata czy Brodskiego, to już nazwisko Czesława Straszewicza czy Gabriela Sedlisa znane są tylko nielicznym. Gorczyńska, we właściwy sobie frapujacy sposób interpretuje fakty oraz przytacza opowieści i zdarzenia, które nigdy dotąd nie wyszły na jaw (tu przykładem mogą być pierwszy raz w tej książce opublikowane listy i zdjęcia Tuwima). Ironia i cięty język, nie ukrywane wzruszenia, erudycja i przystępność - to wszystko czyni lekturę Jestem z Wilna przeżyciem interesującym dla każdego Czytelnika. Dodatkowym atutem książki jest to, że do pełnego jej odbioru nie jest bynajmniej potrzebna wiedza historyczno-literacka - Autorka skupia się głównie na sferze obyczajowej, zajmującej liczną przecież grupę Czytelników. Z okładki: "Renata Gorczyńska zdobyła sobie miejsce jako kronikarka współczesnego świata literatury i sztuki. Do jej rozmów z pisarzami i artystami będą sięgać w przyszłości historycy. Wybitna inteligencja, poczucie humoru i wyobraźnia to zalety widoczne również w jej nowej książce Jestem z Wilna." Czesław Miłosz Ze wstępu od Autorki: "W Ameryce i we Francji, gdzie spędziłam dwadzieścia lat, miałam wiele okazji, by głębiej poznać się z ludźmi, dla których cezura drugiej wojny światowej była zasadniczą linią podziału. Odtąd wszystko dla nich dzieliło się na "przed i "po. A pośrodku stawali przed dramatycznymi, często tragicznymi wyborami, które zdecydowały o całym ich późniejszym życiu. W pięciu formach dokumentarnych, które tu przedstawiam, znacznikiem biografii jest więc wojna. Ona zmieniła gimnazjalistę w bojowca tajnej organizacji w getcie wileńskim, a ślicznej kobiecie ze sfer literackich ujawniła siłę woli przeżycia. Ona zmusiła do emigracji wspaniałych pisarzy, z których nie wszyscy zdołali przeżyć twórczo lata wygnania. Ona przeżarła tkankę ochronną wspólnoty, jakkolwiek ją nazwiemy - ojczyzny, miasta rodzinnego, najbliższego otoczenia. Ponieważ jestem dzieckiem okupacyjnym, a więc i mnie ta groza nie ominęła. Wspominam też własne doświadczenia rodzinne. Może dlatego wcześnie pociągała mnie literatura łagrowa i obozowa. Czytając, nie mogłam się opędzić od myśli, jak ja bym się zachowała w warunkach skrajnego zagrożenia i upodlenia. Te świadectwa wyczuliły mnie też na temat zagłady Żydów. Wielu ocalonych, z którymi potem zbliżyłam się w Stanach Zjednoczonych, zostało moimi najbliższymi przyjaciółmi. Wdzięczna im jestem za długie rozmowy, które dały mi bardzo wiele i nauczyły cenić indywidualne przejawy solidarności. Niektóre z wybranych tu tekstów w pierwotnej wersji ukazały się w paryskiej "Kulturze, w krakowskiej "Dekadzie Literackiej, w nowojorskim "Nowym Dzienniku, a tytułowy - Jestem z Wilna - był nadany jako słuchowisko dokumentalne w Polskim Radiu. Dla potrzeb książki zostały znacznie przeredagowane i rozszerzone."