Drugi album Coldplay ukazał się później niż można by tego oczekiwać. Coldplay współpracował z tą samą grupą ludzi, z którą pracował przy albumie "Parachutes": Ken Nelson współprodukował i miksował utwory, a Mark Phythain zajmował się komputerami. Wszyscy zaczęli prace w październiku 2001 roku i do Bożego Narodzenia nagrania były skończone. Wszyscy byli zadowoleni - oprócz zespołu.

"Czuliśmy, że szło za dobrze", wspomina Jonny. "Byliśmy z tego zadowoleni, ale kiedy zastanowiliśmy się, zdaliśmy sobie sprawę, że nie wszystko było tak w porządku jak nam się wydawało. Łatwo byłoby powiedzieć, że zrobiliśmy wystarczająco dużo, żeby wydać album i dotrzymać zakontraktowanych w umowach dat, a tego właśnie nie chcieliśmy. Cieszę się, bo teraz mamy coś, z czym z radością będziemy koncertować przez dwa lata".

"Myślę, że wtedy trochę to odwaliliśmy", zgadza się Chris. "To było dobre, ale nie wystarczająco dobre. Więc wróciliśmy do Liverpool, do maleńkiego studia, gdzie nagraliśmy większość ostatniego albumu. Tylko czworo z nas oraz Ken i Mark, taki mały gang. Piosenki takie jak Daylight, The Whisper i The Scientist udało nam się stworzyć w dwa tygodnie, nagraliśmy je również bardzo szybko. Czuliśmy inspirację i czuliśmy, że możemy zrobić co chcemy. Nie musieliśmy nagrywać akustycznie, nie musieliśmy robić "głośnych rzeczy", nie musieliśmy reagować na nic. Widywaliśmy się często z Ianem McCullochem, który mówił: "Spróbujcie tego, spróbujcie tamtego". To było wspaniałe!"

Pomimo tego, że album "A Rush Of Blood To The Head" w dalszym ciągu brzmi jak dobrze znany już Coldplay, płyta mimo wszystko jest jakby głośniejsza od poprzedniej i znacznie bardziej dynamiczna.

"Dorośliśmy trochę, muzycznie również, spotkaliśmy wielu ludzi, słyszeliśmy więcej: Bunnymen, The Cure, PJ Harvey, Nick Cave, New Order. Przez dwa ostatnie lata byliśmy jak gąbka kulturowa. Chłonęliśmy wszystko i teraz dajemy temu upust."