Koncepcja monografii trafia w sedno ducha epoki, zdominowanego konsumpcjonalizmem i egoizmem motywacji osiągnięć społecznych i edukacyjnych. Ten egoizm osiągnął punkt krytyczny, który wymaga nowego pomysłu odwrotu od zgubnych skutków dewastacji różnych form wspólnotowości. Autorka pracy dostrzega potrzebę i zbawczą moc mechanizmów motywacyjnych opartych na kooperacji i współdziałaniu grupowym przede wszystkim w systemie edukacyjnym. Książka Izabelli Marii Łukasik jest więc swoistym ewenementem w piśmiennictwie polskim, ponieważ zwraca się ona w kierunku obszarów mocno zaniedbanych, jakimi są działania kooperacyjne, zespołowe, ukierunkowane na wspólne myślenie, współodczuwanie i harmonizowanie celów indywidualnych w zbiorowości. Patrząc na książkę z tej perspektywy, należy podkreślić jej wartościowy i użyteczny charakter.