Proponowane w tytule reinterpretacje kontekstów wychowania dotyczą dwóch zasadniczych obszarów wyznaczających podstawowe sposoby myślenia o tym procesie. Jednym z nich jest kontekst kulturowy, który sytuuje wychowanie w perspektywie oddziaływań zmierzających do pełnego uczestnictwa jednostki w kulturze. Jednakże optymalne wzorce wrastania w kulturę i adekwatna do wymogów społecznych partycypacja w życiu społecznym wiążą się nieuchronnie z czynnikami zakłócającymi te procesy zarówno w perspektywie indywidualnej (jednostkowej), jak i ogólnospołecznej. Diagnozowana współcześnie, postępująca i wielowątkowa dyferencjacja kultur(y) i jej (ich) struktur wraz z zanikiem jednoznacznych kryteriów waloryzacji wzorów życia społecznego zasadniczo wzmacnia tendencje do marginalizacji, wykluczania, dezadaptacji i dysfunkcji w szeroko rozumianym procesie włączania jednostki w praktyki społeczno-kulturowe. A zatem wrastanie w kulturę stymulowane intencjonalnymi oddziaływaniami w ramach poszczególnych dziedzin wychowania musi uwzględniać także drugi obszar refleksji ukierunkowujący myślenie o wychowaniu, obejmujący oddziaływania pomocowe, takie jak interwencja czy poradnictwo, osadzone w kontekście psychospołecznym. Fragment wstępu