Najnowsza książka Michela Fabera to po części współczesna wersja (parodia) mitu o Prometeuszu, a po części cięta satyra na biznes wydawniczy. Obrywa się po równo wszystkim – żądnym szybkiego zysku wydawcom, egocentrycznym pisarzom, fanatykom religijnym i autorom idiotycznych komentarzy na forach internetowych.

Irak po upadku Husajna. W splądrowanym muzeum Theo Griepenkerl, ambitny naukowiec, znajduje dziewięć idealnie zachowanych zwojów, które dwa tysiące lat spoczywały w ukryciu. Ich autorem jest niejaki Malchus, naoczny świadek ostatnich godzin życia Chrystusa.

Relacja Malchusa znacznie się różni od tych pozostawionych przez Mateusza, Marka, Łukasza i Jana...

Wielkie odkrycie stanie się przekleństwem naukowca. Theo tłumaczy tekst z aramejskiego na angielski i wydaje drukiem. Prawa rynku wymagają, aby historyczne wersety zostały przerobione na produkt medialny. Machina promocyjna rusza. Informacja o „piątej ewangelii” trafia do wiadomości publicznej – i wtedy się zaczyna.

Przezabawna satyra, którą czyta się jednym tchem.

The Observer

Ewangelia ognia nie jest powieścią o religii, ale o niebezpiecznej sile książek będących wehikułem idei.

Time Out

Wciągająca opowieść z żartobliwie potraktowaną symboliką w tle.

The Financial Times

Bezlitośnie trafna parodia, która bierze na celownik chciwych, neurotycznych, egocentrycznych pisarzy.

The Times

Faber pisze po mistrzowsku. Jego książki czyta się z niesłabnącym dreszczem emocji i zapartym tchem. Tworzy światy, w które wierzymy bez zastrzeżeń.

The Dazed and Confused Magazine

Z recenzji powieści Szkarłatny płatek i biały:

Powieść, której nie powstydziłby się Dickens.

Lampa

Faber odkrywa i obnaża to, co ówcześni często przemilczali. Pokazuje marność i koloryt życia, brutalność i małość jak mało kto.

Gentleman

Treść Szkarłatnego płatka i białego ukazuje nowe horyzonty powieściopisarstwa, wspaniałe możliwości narracji, niemal naturalistycznej, która mimo swej wyrazistości i dosadności jest niesłychanie czuła w obejściu ze swymi bohaterami.

Portret

Szkarłatny płatek i biały to studium ludzkich charakterów, XIX-wiecznych obyczajów i odwiecznych zasad relacji między płciami. Pełnokrwiste, a zarazem dziwnie delikatne, błyskotliwe i ckliwe, wielkoduszne i oskarżycielskie. Nic, tylko czytać i zazdrościć.

Kazimiera Szczuka