Czy można dziś jeszcze wierzyć w prawdę? W naszej mieniącej się postideologiczną epoce prawda wydaje się do cna skompromitowana. A już na pewno powinno się ja trzymać z dala od polityki, Jest to znak czasów, które po szaleństwach epoki totalitarnej odkrywają na nowo uroki umiaru. Owszem, wierzą jeszcze w prawdę religijni fanatycy i inni fundamentaliści. Ich dziecięca naiwność wydaje się jednak nie licować z dojrzałością epoki, w której żyjemy. 

Nie to co my, rozsądni sceptycy. Uczy się nas cenić wątpliwości, zawieszać osąd, być gotowym na kompromisy co do wartości. A trudne kwestie wymagające obliczeń i wyznaczania miary z ulgą pozostawiać ekspertom. Zgadzamy się, że w sprawie aborcji są takie zdania i owakie, a „prawda” (jeśli można tu o niej w ogóle mówić) leży nieodmiennie pośrodku. Za to kwestia tego, czy lepiej zmniejszyć podatki czy wydatki publiczne, jest bezdyskusyjna. Przecież nie chcemy być populistami. Tylko nie to!

Tak wygląda polityka głównego nurtu. A lewica? W świecie, w którym panuje relatywizm temperowany przez ekspertyzę, w którym dobroduszny sceptycyzm, hołubiący ideał „rządu ograniczonego”, skrywa za sobą ukrytą pięść nieograniczonego rynku, lewica musi przypomnieć znaczenie prawdy. Prawdy, która nie wiąże się już dla nas z niewinnością, rozumianą jako trzymanie się z dala od władzy, czyli od możliwości zmieniania świata i wpływania na bieg wydarzeń. Prawdy, która nie jest bezstronna, która wymaga odwagi.