Moi rozmówcy reprezentują patriotyzm wydaniu archaicznym, jak określiliby go z niechęcią jedni, czy staromodnym jak stwierdziliby pobłażliwie inni. Oni sami twierdzą, że to zwyczajny patriotyzm, w wydaniu klasycznym, taki jaki kultywowano w Polsce od setek lat, niezależnie od tego jak zmieniały się historyczne okoliczności. Że innego patriotyzmu nie ma, lub jest to patriotyzm częściowy, niepełny. Trudno się z nimi nie zgodzić, a na pewno warto ich wysłuchać, bo mówią w imieniu potężnej części Polaków zatroskanych o dobro wspólne na pewno bardziej, niż inne grupy społeczne. Profesor Zdzisław Krasnodębski, filozof społeczny, jest nie tylko jednym z najbardziej wnikliwych obserwatorów polskiego życia publicznego, ale też wrażliwym jego uczestnikiem - dość przypomnieć jego wstrząsający, pełny goryczy tekst Już nie przeszkadza, opublikowany w Rzeczpospolitej niedługo po śmierci Lecha Kaczyńskiego - być może najważniejszy artykuł publicystyczny, jaki powstał w powojennej Polsce. Poseł Antoni Macierewicz pokazał, że pomimo zdecydowanych poglądów i gęby oszołoma, jaką przykleili mu przeciwnicy, można skutecznie uprawiać politykę motywowaną interesem narodowym - wyniki prac kierowanego przez niego Zespołu Parlamentarnego badającego okoliczności katastrofy smoleńskiej zrobiły wrażenie nie tylko na licznych ekspertach, ale też na wielu Polakach, którzy wcześniej uważali, że w tej sprawie wszystko jest jasne. Arcybiskup Józef Michalik, przewodniczący Episkopatu, w doskonały sposób reprezentuje tę patriotyczną i wierną katolickiej tradycji większość polskich hierarchów, dzięki której Kościół wciąż ma ogromny społeczny autorytet w Polsce, a komentarzy Księdza Arcybiskupa do sytuacji w kraju - moim zdaniem zbyt rzadkich - nigdy nie da się pominąć czy przemilczeć. Jan Pospieszalski to nie tylko publicysta, symbol walki o obecność patriotycznych i konserwatywnych wartości w mediach publicznych, ale też pełen energii społecznik, animator wielu społecznych projektów, ważnych dla spraw polskich. Wojciech Wencel wreszcie, ostatni w porządku alfabetycznym, ale najmłodszy z moich rozmówców - rocznik 1972 - to nie tylko najwybitniejszy poeta swojego pokolenia, subtelny obserwator wynaturzeń współczesnego świata, ale też nieustępliwy moralista - a przy tym wszystkim człowiek twardo stąpający po ziemi i szczerze zatroskany o życie publiczne. Działalność tych pięciu ludzi, którzy zechcieli ze mną porozmawiać o polskości można oceniać różnie, ich poglądy polityczne i sympatie partyjne można odrzucać, ich metod politycznych można nie akceptować. Ale o żadnym z nich nie da się uczciwie powiedzieć, że nie motywuje go miłość do ojczyzny. (fragment wstępu)