``Rozważania o wojnie domowej`` (1969) w zaskakującym także dziś świetle ukazują mit Wielkiej Rewolucji Francuskiej i tragiczne sprzeczności, jakie jej towarzyszyły. Książka ta - jak pisze autor - mówi ``o takich, co zbytnio miłując własne wizje, zdradzili program reformatorski, oraz o takich, co napiętnowani jako wstecznicy i zbrodniarze byli mu właściwie wierni``. Przede wszystkim jednak jest to przenikliwe studium rojalistycznych powstań, które w piątym roku rewolucji ogarnęły zachodnie prowincje Francji, Wandeę i Bretanię, w dziejach ówczesnych odgrywających rolę mateczników kontrrewolucji.
W marcu 1793 katolicki lud wandejski, tradycyjnie katolicki i rojalistyczny, ``masowo chwycił za kosy, widły, drągi tudzież za fuzje myśliwskie`` w obronie religii i króla, występując przeciw hasłom i władzom rewolucyjnym. Krwawe stłumienie tego powstania przez wojska republikańskie, uznawane jest za pierwszy nowożytny przykład ludobójstwa.