Nie da się zrozumieć fenomenu czasu bez uwzględnienia różnorodności sposobów jego doświadczania, wynikających z uwarunkowań psychologicznych i różnic indywidualnych między ludźmi (m.in. w zakresie cech osobowości, motywacji, chronotypu). Te uwarunkowania i różnice determinują postawy pracowników wobec czasu pracy. Postawy te obejmują między innymi stosunek do:

- ekonomicznej i (wspólnotowej) wartości czasu (pracy),

- przestrzegania sformalizowanych ustaleń koordynatów czasowych (punktualności,

terminowości) i systematyczności w pracy,

- pracy zmianowej i jej konsekwencji,

- tolerowania marnotrawstwa czasu pracy wynikającego z różnych przyczyn,

- możliwości i chęci kontrolowania czasu,

- relacji: czas pracy – powstały w tym czasie efekt,

- powolności i pośpiechu w pracy oraz możliwości przestawiania się na wyższe lub niższe tempo pracy,

- sztywności versus elastyczności przy wykonywaniu zadań pracy,

- sekwencyjności bądź równoczesności (symultaniczności) czasu związanego z jego polichronicznym bądź monochronicznym traktowaniem,

- postrzegania kontinuum czasowego, czyli nacisku na różne perspektywy czasowe (przeszłość, teraźniejszość, przyszłość), czyli orientację retrospektywną, prezentystyczną i futurystyczną, rozszerzone ewentualnie o odległą/bliską przeszłość oraz przyszłość,

- krótko-, średnio- i długookresowego planowania,

- technologii i organizacyjnych narzędzi usprawniania wykonywanych czynności pracy,

- (mentalnej) pracy non stop,

- tempa kariery,

- zachowań wolnoczasowych,

- obniżania bądź podwyższania, a także – elastyczności wieku emerytalnego,

generując różne rodzaje ryzyka personalnego, na przykład ryzyko efektywnościowe czy ryzyko konfliktu.