Na Zachodzie bez zmian należy do najgłośniejszych dzieł literatury XX wieku. Jej bohaterowie, podobnie jak sam autor, należą do .straconego pokolenia.: pokolenia, którego młodość przepadła w okopach pierwszej wojny światowej. Osiemnasto-, dziewiętnastolatkowie trafiają na front niemal prosto ze szkolnej ławy, namawiani przez nauczycieli do spełnienia obowiązku wobec ojczyzny. Czymże jednak jest ten obowiązek. . pytają siebie, świadomi, że strzelają do takich jak oni młodych, tęskniących za domem i pokojem i pytających o sens wojny wrogów. Okrucieństwo machiny wojennej, w której są zaledwie trybikami, odbiera im najpierw poczucie człowieczeństwa, a w końcu i życie . i w tym sensie są oni dosłownie .straconym pokoleniem.. Mistrzowskie wniknięcie w emocje bohatera, gwałtowność opisu ataków z lądu i powietrza, atmosfera nieuchronności śmierci wszystko to sprawia, że Na Zachodzie bez zmian do dziś przejmuje grozą. Erich Maria Remarque (1898-1970), nim zyskał sławę dzięki pacyfistycznej powieści Na Zachodzie bez zmian, parał się dziennikarstwem, był też księgowym i organistą. Po dojściu do władzy Hitlera książki Remarque'a trafiły na stos, a ich autor został pozbawiony obywatelstwa niemieckiego. Lata II wojny światowej spędził w USA, gdzie powstała jedna z jego najlepszych powieści . Czas życia i czas śmierci. Autor Łuku triumfalnego nie był eksperymentatorem. Uznanie czytelników i krytyki zdobył za jędrny styl, publicystyczną aktualność tematyki, mistrzowskie budowanie scenerii i sylwetek bohaterów. Dom Wydawniczy REBIS spośród jego utworów opublikował m.in. Trzech towarzyszy, Nim nadejdzie lato, Hymn na cześć koktajlu, Cienie w raju, Noc w Lizbonie, a także w nowym przekładzie Ryszarda Wojnakowskiego Łuk triumfalny.