Kochaina to list dojrzałego mężczyzny do jego nastoletniej (toksycznej) miłości to jednocześnie spowiedź człowieka próbującego wyzwolić się ze szponów narkotycznego nałogu, choć wciąż jego światami zafascynowanego. To historia tragicznej miłości i uzależnienia, spalających oboje kochanków. To zarazem i panorama światka polskich narkomanów przełomu stuleci - ludzi częstokroć uzdolnionych i wrażliwych, nie potrafiących przystosować się do realiów zobojętniałego społeczeństwa. Dodać koniecznie trzeba, że poprzez niezwykle świeży i bezpośredni styl Jędrka Barwicza przebija jego poetyckie uduchowienie, pełen dystansu humor. Zakorzenienie w młodzieżowej nowomowie znakomicie osadza tę wybitną prozę w nurcie żywego, wręcz żywiołowo zmieniającego się pejzażu językowego naszej doby.