Melancholijne opowiadania Sany Krasikov pokazują świat emigrantów zza żelaznej kurtyny, którzy pełni nadziei przybywają do Stanów Zjednoczonych. Tylko nielicznym powiodło się w nowej amerykańskiej ojczyźnie, reszta rozpaczliwie walczy o przetrwanie. Przybyli tu w poszukiwaniu lepszego życia, ale rzeczywistość jak zwykle daleka jest od marzeń. Pozostaje świat wspomnień i straconych złudzeń. Nadzieja to ciężka robota – mówi Gulia z Taszkientu, a pozostali mogliby uznać jej słowa za życiowe motto. Bohaterowie Krasikov przypominają postaci z obrazów Edwarda Hoppera, tak samo jak oni zagubione i samotne. To ludzie przybici codziennością i wciąż zanurzeni w przeszłości – niezależnie od tego, czy za nią tęsknią, czy próbują przed nią uciec.

"Jak to pisarze, których pierwszą ojczyzną była rosyjska literatura, Krasikov łączy smutek z podszytą humorem ironią".

Marta Mizuro, "Zwierciadło"

"Niezwykle dojrzałe dzieło niezwykle młodej autorki. Osiem opowiadań, które składają się na jej debiutancką książkę, to osiem przejmująco ludzkich i jednocześnie doskonałych pod względem formalnym historii. Witamy zatem nowy młody talent. Krasikov dorównuje debiutanckim osiągnięciom Junota Diaza czy Jhumpy Lahiri".

"Miami Herald"

"W swoim zachwycającym debiucie Krasikov skupia się na subtelnościach emigranckiej duszy, nadziei i rozpaczy przepełniających serca

bohaterów, rosyjskich i gruzińskich uchodźców przybywających na Wschodnie Wybrzeże (…). Proza Krasikov jest oszczędna i precyzyjna, a opowiadane historie – mądre, złożone i pełne pasji".

"Publishers weekly"

"Jeszcze rok opowiada starą, dobrze znaną historię o imigrantach w Ameryce w zaskakująco świeży sposób…To zbiór spójny i oryginalny".

"Time Out New York"

"Krasikov to pisarka spostrzegawcza i obdarzona niezwykłym zmysłem obserwacji. I choć opowiada o rozczarowaniu i nostalgii,

zostawia także wiele miejsca na nadzieję".

"Kirkus Reviews"

"Pełne wdzięku, ale i przenikliwości opowiadania zostają w pamięci nie tylko ze względu na odważne spojrzenie autorki, ale także na jej współczucie. Jedną rzeczą jest bowiem pokazać bohaterów w ich rozpaczy jak próbki czy okazy, a inną – stanąć obok nich, nie z sentymentem, ale z pokorą, z rodzajem emocjonalnej i duchowej łączności. Krasikov udało się to osiągnąć, a my dzięki niej jesteśmy o to bogatsi".

"San Francisco Chronicie"