Wieloaspektowość utworów dramatycznych Bertolta Brechta oraz jego teoria teatru, oddziaływująca dziś na otwarte, postdramatyczne i performatywne praktyki inscenizacyjne, staje się otwartym i budzącym ciekawość obszarem poszukiwań badawczych. Czytanie Brechta oznacza rozumienie specyfiki i odmienności jego tekstów w powiązaniu z praktyką sceniczną, w której, jak pisze Hans-Thies Lehmann, odnajdujemy zarówno wysoką artystyczną sztukę, jak i jej marginesy – naukę, dydaktykę, szkolenie, propagandaę i debatę. Im więcej lat dzieli nas od daty śmierci dramatopisarza, tym rozleglejsze staje się pole dociekań wokół jego artystycznej spuścizny, bogactwa wątków myślowych, idei i niedokończonych projektów, które nadal zaskakują uniwersalnością i otwartością. Adresując książkę o Brechcie do szerokiego grona miłośników nowoczesnego teatru, mamy nadzieję, że dramaty autora Opery za trzy grosze znajdą stałe miejsce w polskiej przestrzeni teatralnej.