Rozważania Jakuba Padewskiego zaliczyć można do nurtu badań ogarnianych zbiorową nazwą kulturowej teorii literatury, w tej mierze przynajmniej, w jakiej jest ona aplikowaniem literaturze kluczowych kategorii badań kulturoznawczych, (…) – a więc konceptualizacji lokujących wypowiedź literacką na terytorium kultury, jako tej kultury przedmiot, i jako jeden z kulturowych porządków. W przypadku omawianej książki taką literaturą, której coś bywa aplikowane, są reportaże/eseje Ryszarda Kapuścińskiego, a kategoriami, które się im aplikuje, z dużym zresztą nakładem pomysłowości i erudycji metodologicznej, są kluczowe elementy teorii narratywizmu historycznego, głównie w jego postaci rozwiniętej przez Haydena White’a i Franka Ankersmita (…). Zostaje ona [twórczość Kapuścińskiego] ulokowana, w analogii do postępowań „kulturowej teorii”, jako pewien przedmiot badany na wydzielonym obszarze, mianowicie na obszarze opisywanym przez techniki historyczno-narratywistyczne - i poprzez kategorie tych technik obejrzana. Obejrzana z wielką skrupulatnością, lecz jako rodzaj obiektu, z którego, niby z wykopanego naczynia, archeolog inteligentnie stosujący koncepty metodologiczne wyczyta szereg informacji zawartych w jego strukturze, kształcie, rodzajach zdobnictwa, odnoszących do kultury, etnii, geopolityki danego czasu historycznego...