Publikowane w 47 numerze Krytyki Politycznej wywiady to nie jest typowa dziennikarska robota. W zasadzie z dziennikarstwem mają niewiele wspólnego. Powstawały w dość specyficznych okolicznościach, które najogólniej możemy nazwać sztuką.

Pod koniec października 2016 roku na placu Cyryla w Poznaniu Łukasz Surowiec we współpracy z Teatrem Ósmego dnia oraz Małym Domem Kultury otworzył Przychodnię. Przez kilka dni położony na parterze lokal, w którym wcześniej znajdowała się pralnia, stał się przestrzenią do rozegrania głęboko zanurzonego w życiu spektaklu. Jego bohaterami stali się nieuleczalnie chorzy, czynni alkoholicy, przeważnie bezdomni, którzy ze względu na swoją sytuację życiową i wymogi systemowe nie mogli podjąć skutecznej terapii.

Zatrudnieni „aktorzy” odgrywać mieli rolę pacjentów. Miejsce lekarzy, których zadaniem była rozmowa z pacjentami, zajęli antropolodzy i badacze społeczni. Przychodnia była otwarta przez całą dobę. Bezdomni „aktorzy” drogą pantoflową roznieśli wieść o możliwości zarobienia pieniędzy i znalezienia schronienia w zamian za wcielenie się w rolę pacjenta i udzielenie wywiadu przed kamerą. Na początku niechętnie, a później ochoczo zajmowali miejsca w poczekalni, pozwalając obserwować się tym, którzy stali po drugiej stronie witryny. Zbierając myśli, czekali na swoje wystąpienie.

Zapis odbywających się w gabinecie rozmów lekarzy z pacjentami stanowi esencję niniejszego numeru.