Krzysztof KRAWCZYK, piosenkarz i gitarzysta, także kompozytor. Na gitarze nauczył się grać samodzielnie, śpiewu uczył się w ŚSM w Łodzi. Debiutował w 1963 roku jako wokalista i gitarzysta w zespole Trubadurzy, który współtworzył. Uczestniczył z nim w latach 1964-67 w wielu koncertach w kraju i za granicą, dokonał nagrań archiwalnych dla PR i płytowych. W 1967 roku, przez kilka miesięcy wraz z „trubadurem” Marianem Lichtmanem występował z zespołem Izomorf 67 i ponownie obaj powrócili do Trubadurów.

Karierę solową rozpoczął w 1973 roku, którą ugruntowała LP K. Krawczyk: Byłaś mi nadzieją, longplay nagrany z zespołem instrumentalnym Ryszarda Poznakowskiego. Prowadził także własną grupę Fair. Śpiewał na festiwalach w Opolu, Sopocie, Zielonej Górze i Kołobrzegu oraz za granicą, m.in. w NRD, ZSRR, Szwecji, Jugosławii, Bułgarii, Grecji, Belgii, Holandii, Irlandii i na Kubie. Wystąpił w wodewilu Staroświecka komedia (reż. R. Kordziński) w Teatrze Polskim w Poznaniu. W 1977 roku podpisał kontrakt z zachodnioniemiecką firmą Polydor, dla której nagrał m.in. dwa SP Als wir noch Kinder varen (Kiedy byliśmy jeszcze dziećmi) i Aufwiedersehen Madelaine (Żegnaj Madelaine). Przed wyjazdem do Stanów Zjednoczonych nawiązał współpracę z orkiestrą Alex Band Aleksandra Maliszewskiego. W latach 1980-85 przebywał w USA, gdzie m.in. koncertował w klubach Chicago i Las Vegas oraz nagrał LP From a Different Place. Po powrocie do kraju dokonał kolejnych nagrań radiowych i płytowych. Wystąpił w recitalach tv Nie przesadza się starych drzew, K. Krawczyk i jego przeboje, Rock and roll i okolice, Kolędy polskie. W 1988 roku uległ wypadkowi samochodowemu i przez blisko rok nie koncertował. W 1990 roku wyjechał ponownie do USA, gdzie podpisał kontrakt z firmą Hallmark. Pod opieką artystyczną Davida Briggsa, muzyka i aranżera związanego przed laty z Elvisem Presleyem, nagrał w Nashville CD Krystof: No Boundaries.

W 1994 roku powrócił do kraju. Wystąpił na IMF w Sopocie, dokonał kolejnych nagrań płytowych z różnorodną stylistycznie muzyką, z country, rock and rollem, balladami, klasyką taneczną, światowymi przebojami, muzyką religijną i piosenkami dla dzieci. W 1998 roku z Programem 2 TVP przygotował film muzyczny Polskie tango i recital To co dał nam los z okazji jubileuszu 35-lecia pracy artystycznej. W 2001 roku nagrał płytę z Goranem Brgoviciem. Czterdzieste piąte urodziny estradowe obchodził na festiwalu Top Trendy w Sopocie. Przy kolejnych nagraniach płytowych współpracował z utalentowanym kompozytorem i producentem Andrzejem Smolikiem. W dorobku dyskograficznym ma także wspólne nagranie z Rodem Stewartem (Don’t Get Around Much Anymore), umieszczone na CD R. Steward: As Time Goes By…, The Great American Songbook vol. II.

Jest laureatem nagrody pisma „Melodie und Rythmus” w 1975 roku, Złotego Pierścienia na FPŻ Kołobrzeg ’75 za Czym dla wojska jest piosenka, nagrody „Głosu Wybrzeża”, nagrody publiczności i nagrody dziennikarzy na MFP Sopot ’76, III nagrody na festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii w 1977 roku, I nagrody w koncercie Premiery na KFPP Opole ’78 za piosenkę Pogrążona we śnie oraz nagrody Prezesa TVP w 1998 roku, Yach Film 2001 za najlepszą kreację aktorską w teledysku Mój przyjacielu, Superjedynki w kategoriach wokalista na KFPP Opole 2003, Bursztynowego Słowika na Sopot Festival 2004 za całokształt działalności artystycznej, nagród polskiego przemysłu fonograficznego Fryderyk 2004 w kategorii wokalista roku i piosenka roku (Trudno tak z Edytą Bartosiewicz), Superjedynki w kategorii wokalista na KFPP Opole 2005. Wtedy też odsłonił swoją gwiazdę wmurowaną na opolskim rynku.

O jego karierze artystycznej opowiadają, książkowy, telewizyjny i multimedialny Leksykon Polskiej Muzyki Rozrywkowej, Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej oraz Kalejdoskop Estradowy. Natomiast sam o swojej drodze artystycznej, o jej blaskach i cieniach, o kulisach sławy i ciekawym życiu prywatnym napisał w książce Moja prawdziwa historia (2004) oraz w książce Życie jak wino (2010), w której wtóruje mu Andrzej Kosmala, od prawie czterech dziesięcioleci, przyjaciel, powiernik, menedżer i autor tekstów wielu jego przebojów.

Kilka lat temu obdarzył swych sympatyków wydawnictwem ze wszech miar wyjątkowym, dwudziestotomowym leksykonem audialnym, będącym znakomitym uzupełnieniem wydanych książek.

Czy jednak można coś dodać do jego artystycznej biografii? Ależ oczywiście! W „epoce obrazkowej” nie ma jeszcze Krzysztof Krawczyk albumu DVD, w którym z trudem (a znam się na rzeczy) udałoby się pomieścić wszystko to, co warto zachować we wspomnieniach, poczynając od telewizyjnych Wariacji na pięć kamer, z „czarno-białym” recitalem Trubadurów, bogatą, i już kolorową, serię teledysków solowych i rejestracje koncertów festiwalowych, po programy jubileuszowe.

Bo podobno „nigdy nie jest za późno…”, jak głosi tytuł jego ostatnio wydanej płyty..