Artysta śpiewak. Po ukończeniu gimnazjum rozpoczął w 1922 roku pracę w Warszawskiej Dyrekcji PKP. Równocześnie śpiewał w chórze kościoła św. Anny. Z rekomendacji Ludwika Sempolińskiego zaczął uczyć się śpiewu u Jana Łysakowskiego. Kształcił się także u Eugeniusza Mossakowskiego, Wacława Brzezińskiego, Ignacego Dygasa, Stefana Beliny-Skupiewskiego, Adama Didura i Stanisława Kopfa. Debiutował w 1928 roku w Chórze Dana, pod hiszpańską nazwą Coro Argentino V. Dano na scenie warszawskiego teatrzyku Qui Pro Quo. Ze sceną tą związany był do 1931 roku, potem kolejno z teatrami i rewiami Banda, Rex, Polonia, Cyrulik Warszawski, Wielka Rewia, Małe Qui Pro Quo i Tip Top. Od 1932 roku, Chór Dana koncertował za granicą, m.in. w Niemczech, Estonii, na Łotwie, w ZSRR, Finlandii, Norwegii, Szwecji, Austrii, we Włoszech i w USA, gdzie wystąpił w 31 stanach. Dla firmy fonograficznej Odeon nagrywał 30-50 piosenek rocznie. Towarzyszył w koncertach i nagraniach sławnym polskim artystom kabaretowym, m.in.: Hance Ordonównie, Stefci Górskiej, Zuli Pogorzelskiej i Adolfowi Dymszy.

Po odejściu z chóru zadebiutował jako solista, zwyciężając w ogólnopolskim plebiscycie słuchaczy Polskiego Radia. Występował z własnymi recitalami oraz w programach kabaretowych z Mirą Zimińską i pianistą Tadeuszem Sygietyńskim. Lata okupacji spędził w Warszawie. Występował (za zgodą władz Podziemnej Polski) w kawiarniach dostępnych polskiej publiczności, m.in. w Cafe Bodo i Swann, U Aktorek i Lucyna. Był żołnierzem Powstania Warszawskiego, a Jego zadaniem było podtrzymywanie na duchu śpiewając w szpitalach i na barykadach dla żołnierzy powstania. Otrzymał wysokie odznaczenia bojowe za udział w Powstaniu. W latach 1945-46 prowadził przy ul. Marszałkowskiej 119 własną kawiarnię artystyczną Cafe Fogg. Od 1946 do 1951 roku kierował wytwórnią płyt gramofonowych Fogg Record.

W okresie międzywojennym wraz z Chórem Dana wystąpił w filmach: Parada Warszawy (reż. K. Tom), Panienka z poste restante (reż. J. Nowina-Przybylski), Dziesięciu z Pawiaka, Pałac na kółkach (reż. R. Ordyński), Straszna noc (reż. K. Meglicki), Rok 1914, Dzieje grzechu (reż. H. Szaro), Ułani, ułani, chłopcy malowani (reż. M. Krawicz), Niebezpieczny romans, Wacuś, Dodek na froncie (reż. M. Waszyński). Po wojnie, w jednym z odcinków serialu tv Dom (reż. J. Łomnicki), zagrał siebie - gospodarza kawiarni Cafe Fogg.

Od 1946 roku występował w programach estradowych i z własnymi recitalami, w których towarzyszyły mu m.in. żeńskie zespoły. W 1958 roku zwyciężył po raz drugi w plebiscycie Polskiego Radia na najpopularniejszego piosenkarza roku.

W trwającej ponad sześćdziesiąt lat karierze wystąpił w blisko szesnastu tysiącach koncertów. Śpiewał w dwudziestu pięciu krajach Europy oraz w Brazylii, Izraelu, na Cejlonie, w ośrodkach polonijnych Nowej Zelandii, Australii i wielokrotnie w USA i Kanadzie.

W okresie międzywojennym nagrywał z Chórem Dana i solo dla wytwórni płytowych Odeon, Syrena Record, Syrena-Electro i Parlophone. Po wojnie jego głos uwieczniano na płytach w kraju i za granicą, m.in. w Anglii, USA i Australii. Płyty z jego nagraniami osiągnęły nakład ponad dwudziestu pięciu milionów egzemplarzy. Dokonał także licznych nagrań dla archiwum PR. Jest laureatem wielu nagród i wyróżnień, licznych odznaczeń państwowych i wojskowych. Otrzymał honorowe obywatelstwa, miedzy innymi miasta Chicago. W 1972 roku otrzymał tytułu najpopularniejszego piosenkarza Polski miasta Chicago. Został uhonorowany tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Jest bohaterem biograficznego filmu Sentymentalny pan (reż. L. Perski) oraz wspomnieniowego programu tv Na przekór modom, czyli M. Fogg i jego piosenki (reż. R. Wolański). Swoje artystyczne losy opisał w pamiętniku Od palanta do belcanta pod redakcją Zbigniewa K. Rogowskiego.