W niniejszej książce partnerstwo strategiczne jest analizowane w kategoriach empirycznych i teoretycznych jako forma współpracy między państwami i organizacjami międzynarodowymi, uwarunkowana zmianami na poziomie systemu międzynarodowego po zakończeniu zimnej wojny. Jedną z niezaprzeczalnych zalet tej publikacji jest przede wszystkim rezygnacja z państwocentrycznego podejścia do partnerstwa strategicznego, jakie dominuje dotychczas w badaniach nad stosunkami międzynarodowymi. Po drugie, partnerstwo strategiczne jako forma współpracy między NATO, UE, ASEAN, Wspólnotą Andyjską a 14 państwami jest analizowane, z jednej strony, jako względnie nowy obszar praktyk w stosunkach międzynarodowych, a z drugiej — jako przedmiot myślenia teoretycznego i jako zaproponowany oryginalny model, który jest sugerowanym narzędziem do badania funkcjonowania partnerstw strategicznych.