W centrum zainteresowania autora znajduje się międzyrządowość jako jedna z form, w której przejawia się proces integracji zachodzący w powojennej Europie. Odpowiada ona zarówno za sukcesy, jak i porażki procesu integracji. Nie można jej sprowadzać do roli etapu przejściowego lub nieracjonalnej, ale koniecznej formy pacyfikacji państw narodowych. To, co międzyrządowe, może być w takim samym stopniu generatorem zmian i najlepszą "przekładnią" w sytuacji zabrnięcia procesu integracji w "ślepy zaułek", jak i rozwiązaniem mniej efektywnym. Błędem jest przypisywaniem międzyrządowości zawsze funkcji hamulca i wskazanie, że jej ograniczenie lub eliminacja oznaczać będzie postęp. Usunięcie jej grozi petryfikacją jednej pozycji politycznej w postaci reguł prawnych, zasad ustrojowych oraz schematów technokratycznego zarządzania pozbawionych legitymizacji. Autor starał się wykazać, że rozwój konstrukcji europejskiej to nie kumulacja działań ponadnarodowości hamowanej przez to, co międzyrządowe, lecz aktywne uczestnictwo obu komponentów przy czym ten międzyrządowy, wobec wciąż aktualnej suwerenności państw, okazywał się często kluczowy. Publikacja powstała we współpracy z Instytutem Europeistyki Uniwersytetu Warszawskiego.