Rozszerzanie Unii Europejskiej należy do głównych procesów integracji europejskiej. Polityka UE w tej dziedzinie - do niedawna jeden z najbardziej efektywnych obszarów unijnej działalności - obecnie przeżywa pewien kryzys, związany ze zjawiskiem "zmęczenia rozszerzeniem". Niniejsza monografia koncentruje się na dynamicznym wymiarze polityki rozszerzania UE. Stanowi nowatorską, kompleksową analizę komparatywnych zagadnień jej zmiany, traktowanej głównie jako rozwój instytucjonalizacji - od pierwszej akcesji - Wielkiej Brytanii, Irlandii i Danii (lata siedemdziesiąte XX w.) do ostatniej, obecnej rundy rozszerzania (po 2007 r.), obejmującej Turcję, państwa Bałkanów Zachodnich i Islandię. Autor, korzystając przede wszystkim z tzw. teorii zmiany instytucjonalnej rozwiniętych w ramach nowego instytucjonalizmu, odpowiada na kluczowe pytania: z jakim rodzajem zmiany mamy do czynienia w przypadku polityki rozszerzania UE? Jakie są przyczyny zmian instytucjonalnych ram tej polityki - zarówno elementy inicjujące zmianę, jak i mechanizmy do niej bezpośrednio prowadzące? Jak można wyjaśnić występowanie określonego typu zmiany polityki rozszerzania UE?