Podjęcie prób dokonania jednoznacznych rozstrzygnięć w zakresie definiowania ewaluacji i wskazania jej użyteczności jest niezwykle trudne. Określa się ją jako systematyczne komplementarne badanie wartości albo cech określonych zjawisk; używa do czytelnego formułowania ocen na podstawie wyraźnie wyartykułowanych kryteriów poprawności i przydatności; wykorzystuje w procesie planowania i podejmowania decyzji. Procesualność i systematyczność badań ewaluacyjnych pozwalają spojrzeć na ewaluację w kontekście pomiaru, analizy oraz oceny poddawanych badaniom zjawisk społecznych, ale traktuje się ją też jako rodzaj refleksji w teorii pomocy społecznej i pracy socjalnej. Ewaluacji podlegają strategie, programy edukacyjne, projekty socjalne, fundusze strukturalne, szkolenia pracowników i beneficjentów służb społecznych oraz modele rozwiązywania problemów społecznych. Badania ewaluacyjne prowadzone na tych płaszczyznach zaczęły rozwijać się dynamicznie wraz z przystąpieniem Polski do Unii Europejskiej. Wprawdzie odmienne od procedur ewaluacyjnych podejmowanych w innych krajach europejskich, cieszą się obecnie coraz większym zainteresowaniem doświadczonych badaczy. Nierozstrzygnięta kwestia wielości kontekstów ewaluacji w pracy socjalnej oraz refleksja nad dotychczasowymi kierunkami jej rozwoju dały delegację do udokumentowania przemyśleń przedstawicieli różnych dyscyplin naukowych i praktyków, które prezentujemy w niniejszej monografii zbiorowej.