Tytuł tomiku jest trochę mylący, choć zapewne będą i tacy, którzy się z tym nie zgodzą. Będzie w tym trochę racji, ponieważ idea tych utworów wynika właśnie z niepodważalnej wiary i wartości chrześcijańskich. Przesłanie autorki jest więc czytelne, należy kochać nie tylko swojego bliźniego, ale postępować w życiu tak, żeby nie niszczyć tego, co jest od wieków wartościowe i ponadczasowe. Ale nie jest to jedynie hymn o miłości do Boga czy człowieka, są bowiem w tej poezji również i takie motywy, które dotyczą otaczającej nas rzeczywistości, która w sposób jednoznaczny, nie jest, bo nie może być akceptowana. Ze względu na za daleko posunięty relatywizm, nieszanowanie dekalogu, znieczulicę. W utworach Pusio pojawia się też nuta dobrze pojętego patriotyzmu. W wierszach takich jak Zwodniczy świat, O Polsko, Polski sierpień, próbuje poetka rozliczyć się nie tylko z najnowszą historią naszego kraju, ale również z różnymi mitami, które nie mają pokrycia w faktach. W jednym z wierszy napisała: Nigdy więcej polskich swar. Nic droższego na tym świecie, niż chleb polski – Boży dar. W tym tomiku jest jeszcze jedna dyskretna nuta, nadzieja na spełnione marzenia, na miłość do partnera, osoby, która kocha i jest kochana, ale w taki sposób, który nie narusza etosu moralnego. Prosty, delikatnie metaforyzowany język, bardzo uczuciowy.