Debiut interesujący, choć spóźniony. Autorka, której kraina dzieciństwa sąsiadowała tylko „o miedzę” z Doliną Issy Czesława Miłosza, wraca w swoich utworach do przeszłości. Jak sama pisze, w swoim odautorskim komentarzu, tamte pierwsze doznania pozostawiły głęboki ślad w jej pamięci. To pamięć właśnie towarzysząca jej przez całe życie, określiła raz na zawsze jej uczucia i przemyślenia. Utracona Arkadia, przenicowana przez nową rzeczywistość, w której przyszło żyć autorce, zawsze stanowiła i stanowi punkt odniesienia do utraconego raju. Tomik Odchodząc stąd jest zapisem stanu świadomości autorki, w którym, co krok, mamy do czynienia z dygresją, swoistą retrospekcją. Nie da się czytać tych liryków inaczej jako biograficzne. Na nic w tym przypadku nie przydadzą się takie kategorie opisowe jak choćby podmiot liryczny. To jest Irena Mackiewicz, która też miała i ma swoją „wileńską dolinę”, między Wilnem a Nową Wilejką, u podnóża wysokiej ściany urwiska nad rzeką Wilenką. Była nią Puszkarnia, posiadłość ziemska aż do wybuchu wojny w 1939 roku. Tomik jest swego rodzaju podwójnym pożegnaniem. Żegnaniem się z tamtą, zapamiętaną z dzieciństwa „mała ojczyzną”, z tym wszystkim co stopniowo, choć nieubłaganie przemija. To dojrzała, pełna metafizycznych spięć i rozpoznań poezja, mnóstwo niebanalnych pytań, stawianych, z jednej strony chrześcijańskiemu Bogu, z drugiej galaktycznej Nicości. Oto jedno z nich: Przez jaką to wyrocznię wysychają ręce i więdną ludzkie dobroczynne słowa a obojętność staje się zaletą Zaskakujący, tragiczny w swej wymowie, wzruszający debiut.