Jerzy Mościcki w XI tomie wierszy pt. "Wspomnienia" po raz kolejny odsłania bolesną historię swojego życia. Utwory z tego zbioru nasycone są ogromnym smutkiem, bolesną tęsknotą za żoną Krysią i synem oraz żalem do losu, życia i Boga. Autor wielokrotnie zadaje pytania o przyczynę przeciwności, które wciąż stają na jego drodze, bezsilności, która towarzyszy na każdym kroku, a tylko noce i sen dają ukojenie. Jednak wydaje się, że te pytania już na zawsze pozostaną bez odpowiedzi…

Ugaś me serce bólem rozpalone

daj pokój duszy ciału ukojenie

przemyj nadzieją oczy rozpalone

daj siłę by iść dalej i pokonać cierpienie

by iść po Twych śladach kiedy kroczyłeś

po ziemskim padole dla naszego zbawienia

odkrywać dobro które czyniłeś

i tworzyć wiersze pełne uwielbienia

przywróć wiarę jaką utraciłem

w żałości po stracie tych których kochałem

daj zapomnienie cierpieniom które przeżyłem

pozwól uwierzyć że jeszcze życia nie przegrałem