Na taką poezję z pewnością wielu czytelników czekało, zmęczonych tak częstymi dziś nieudanym lingwizmem i quasi-undergroundową formą. Nienarzucające się „ja” liryczne wierszy Magdaleny Stawowy-Żegalskiej, subtelny, nieco wycofany głos mówi rzeczowo i rozsądnie o świecie, o ludziach – ich codziennym życiu, lękach, odrzuceniu, starości, marzeniach i wyborach. Na zbiór złożyły się wiersze narracyjne, wiersze refleksyjne, a taże wiersze obrazki, w których malowany słowem obraz poznawany jest wszystkimi zmysłami. Znakami rozpoznawczymi tej poezji są: spokój podszyty smutkiem, uważna obserwacja, współodczuwanie, namysł, refleksja, delikatna trzeźwość, sensualizm i metafora.