Agnieszka Wolny-Hamkało o zbiorze: Napięcia w wierszach Hanny Janczak pochodzą z kontrastów między wymiarem egzystencjalnym tej poezji a jej językiem. Potoczne, intymne doświadczenie związane z byciem matką, córką, kochanką wyrażane jest poprzez język, który precyzyjnie je opisuje: identyfikuje i przyszpila elementy codzienności. Balansowanie pomiędzy językiem potocznym i wysublimowaną, zaskakującą metaforą, czasem przywołaną na zasadzie wolnych skojarzeń – idealnie wyraża idiom współczesnej polskiej poezji. Szczególnie cenne w poezji Janczak jest umiejętne kontrastowanie zmysłowości z ostrością widzenia (siebie i świata). Przy czym tekst osiąga własną linię melodyczną i silny, jakby podskórny rytm, który buduje spójną strukturę i pomaga czytelnikowi wejś ć w świat literackich peregrynacji. Jest w tych wierszach pierwotna radość zabawy językiem z jednej strony – z drugiej zaś dbałość o precyzję komunikacji. To cenna pozycja, która przynosi przyjemność i wartość poznawczą, rozbudza wyobraźnię i stanowi intelektualne wyzwanie. Hanna Janczak – pracuje w organizacjach pozarządowych na rzecz społeczności lokalnych, chętnie angażuje się w działania z pogranicza literatury, muzyki i edukacji. Zdarza się jej prowadzić warsztaty z poezji. Mieszka we Wrocławiu, jest mamą Antoniego.