Niniejszy tom wierszy autorstwa Jerzego Mościckiego z cyklu Wspomnienia to niejako rozliczenie się z tym, co przez lata napawało bólem, rozpaczą i zwątpieniem. To pogodzenie się z utraconą miłością, odrzuceniem przez bliskich i mijającym nieubłaganie czasem. Wiele wierszy z tomu poświęconych jest ukochanej kobiecie i osobom, których nie ma już obok. Utwory są pełne miłości, nadziei, oczekiwania i wdzięczności za każdy kolejny dzień życia. Choć ból coraz mocniej targa mym ciałem coraz mniej siły coraz więcej zwątpienia to cieszę się z życia cieszę się że rano wstałem choć ubogi w zdrowiu a bogatszy we wspomnienia zamiast śnić błądzę po mojej przeszłości każdym porankiem to wszystko spisuję uwieczniam lata przeżytej młodości co było dawno i co teraz czuję zdążyć przed chwilą która każdego czeka nie poddać się narastającemu cierpieniu dzień miesiąc rok tak szybko ucieka walczyć z niemocą na przekór cierpieniu póki mam siłę by wziąć długopis do ręki przelewam na karty co utkwiło w sercu i w duszy to moje szczęście gdy zwalczam tym żal i udręki a po przeczytaniu tych wierszy wasze kamienne serce się rozkruszy wierzę że nie było me życie zmarnowane pozostanie prawda która niejednego zaboli odświeży wasze dusze znieczulicą zamazane i żal po mnie niewidoczny kiedyś się podwoi przeczytasz zrozumiesz wspomnisz w skupieniu że obok twego życia ja w samotności trwałem kiedy ty byłeś uśmiechnięty ja w smutku trwałem o krok od najbliższych na gest pomocy czekałem gdy przeczytasz w mych wierszach o mojej żałości może zrozumiesz że inni żyją na tym świecie i błędów takich nie uczynisz już w przyszłości i rację mi przyznasz już nieżyjącemu poecie