Wiersze Iwony Pokory budzą pociechę wobec zalewu taniego feminizmu. Tu kobiecość rzeczywiście wyzwala się z kajdan, mierzy się z czułością i ze śmiercią. Dotyk macierzyństwa przeplata się z intelektualną przenikliwością. W tych wierszach buntu co niemiara, co czujemy, kiedy wędrujemy po księżycowych wzgórzach, poznajemy ogrom kosmosu i miejsca, gdzie odbywają się wtajemniczenia w symbolikę archetypu matki i kult Wielkiej Bogini. Przywołana Europa, kojarzy się z kochanką Zeusa, a okruchy łaciny przypominają ofiarę chrześcijańskiej mszy w języku Cycerona i Marka Aureliusza. Pogańskie święto łączy się z chrześcijańską symboliką ofiary. Tylko kobieta potrafi odsłaniać prostotę głębokich pokładów odwiecznej mądrości. Dlatego ta poezja jest adresowana także do mężczyzn.