Benedykt Polak to pierwszy znaczący polski podróżnik. Na dekadę przed urodzeniem Marco Polo odbył osiemnastomiesięczną podróż do Mongolii, towarzysząc papieskiemu legatowi, Janowi di Carpini, w poselskiej misji. Piechotą i konno, z wrocławskiego klasztoru franciszkanów, przez Ruś i dzisiejszy Kazachstan dwaj mnisi, eskortowani przez tatarskich wojowników, dotarli do nieznanego Europie świata koczowniczych plemion, przemierzając niemal całe terytorium największego podówczas lądowego imperium świata. Relacje z tej pełnej niebezpieczeństw wyprawy zostały spisane natychmiast po powrocie Benedykta, odczarowując baśniowo-demoniczny obraz, jaki pokutował w kręgach cywilizacji chrześcijańskiej od kilkuset lat. Hordy mongolskie - choć nadal groźne i siejące popłoch - odarte zostały z nimbu piekielnej tajemniczości, stając się w oczach europejskich strategów zwykłą, doskonale wyszkoloną, armią. Armią do pokonania.