Rozwój człowieka i kształtowanie sprawności moralnych ma porządek agatologiczny: decyzje i postępowanie powinny dotyczyć wyboru tego, co jest dobre. Za dobre należy uznać to, co sprzyja udoskonaleniu osoby. Wybór obejmuje też odrzucenie: pozostawione powinno być to, co nie jest dobrem, czyli umniejsza doskonałość. Rozwój człowieka jest więc trudem zdobywania, ale też trudem wyrzeczenia. Rezygnacja z tego, co nie jest dobrem, pozostaje wyrazem moralnego dojrzewania oraz przejawem rozumnej wolności osoby. W kształtowaniu sprawności moralnych można więc wskazać dwa istotne wymiary: 1) tworzenie, czyli proces przemiany człowieka powodujący jego osobowościowy rozwój, coraz korzystniejszy z jednostkowego oraz społecznego punktu widzenia; 2) „obumieranie” jako dobrowolne porzucanie tego, co zagraża człowieczeństwu, czego wyrazem są rozumiane i akceptowane zakazy i nakazy moralne. Ze wstępu